"Not really sure how to feel about it..."

Odstawiona na bóstwo, pełna wdzięku, tanecznym krokiem przekraczasz próg klubu o nieco infantylnej nazwie „Czekolada.”

Rzadko bywałaś w takich miejscach. Ba, dotychczas omijałaś je szerokim łukiem, bo miałaś cele, do których uparcie dążyłaś i nie chciałaś, by cokolwiek cię od nich odwodziło. Teraz jednak możesz robić wszystko, na co dawniej nie mogłaś sobie pozwoli, ku przerażeniu rodziców, z którymi zostałaś zmuszona mieszkać, bo przecież nagle zostałaś bez pracy i wykształcenia. Nigdy nie poszłaś na studia, zabrakło ci na to czasu. Wydawało ci się zresztą, że oprócz baletu nie ma nic, w czym byłabyś dobra. Wciąż tak uważasz.

Dlatego też, wychylając kolejnego drinka, kołysząc się w rytmie muzyki, czując kolejne oplatające cię w talii ręce, starasz się zatracić, uwolnić od natłoku przytłaczających myśli i świadomości, że oto właśnie utraciłaś coś cennego, z nie twojej winy.

Alkohol może i nie jest odpowiedzią na wszystkie możliwe pytania, ale z pewnością pozwala o nich zapomnieć.    A w twojej głowie pytań jest mnóstwo, a jedno najbardziej nurtujące i najczęściej się przewijające to „dlaczego?”.

W pewnym momencie robi ci się słabo. Prawdopodobnie przegięłaś z alkoholem. Nie masz przecież zbyt wielkiej wprawy w piciu. Dodatkowo wciąż jesteś na lekach przeciwbólowych. Medykamenty i alkohol? Cóż, jeszcze nie zdążyłaś się nauczyć, że tak się nie robi. Przepraszając uprzednio jakiegoś bruneta, z którym dotychczas tańczyłaś, udajesz się w stronę wyjścia. Nie docierasz tam jednak, bo twoje nogi odmawiają posłuszeństwa, a świat wiruje niemiłosiernie. Nim tracisz przytomność słyszysz jeszcze niezbyt przyjemny dla ucha śmiech, czyjeś dłonie na swoim ciele, a chwilę po tym:

- Hej! Ta pani jest ze mną!

Budzi cię ciąg niecenzuralnych słów wypowiedzianych przez niezwykle zachrypnięty, jak to zwykle zaraz po przebudzeniu, męski głos. Innym razem pomyślałabyś, że mogłabyś zakochać się w jego właścicielu, tym razem czujesz, że wpadasz w panikę. Gwałtownie się podnosisz i chwilę po tym z przeciągłym jękiem opadasz na poduszki. Czujesz pulsujący ból w skroniach, znajdujesz się w zupełnie obcym miejscu, nie masz pojęcia jak się tu znalazłaś. Walcząc z bólem, otwierasz oczy, unosisz do góry kołdrę i oddychasz z ulgą, widząc, że nie licząc butów, jesteś w pełni ubrana.

Starasz się jakoś odtworzyć przebieg wczorajszego wieczoru, ale ostatnie co jesteś sobie w stanie przypomnieć, to ten przerażająco szyderczy śmiech. Na samo wspomnienie o nim cierpnie ci skóra na karku.

Słysząc dobiegający zza ściany szum prysznica, uznajesz, że to najlepszy moment na ucieczkę. Nie masz ochoty na konfrontację z właścicielem mieszkania, kimkolwiek by nie był. Niezgrabnie wygrzebujesz się z pościeli, zagryzając z bólu wargi. Zamroczona alkoholem, musiałaś przespać w jednej pozycji całą noc. Twoje mięśnie się buntują i jak na złość nie chcą współpracować.

W pośpiechu poszukujesz butów i odnajdujesz je dopiero przy drzwiach wejściowych do mieszkania. Zgarniasz je, postanawiając ich nie ubierać, by obcasami nie narobić niepotrzebnego hałasu. Już wyciągasz rękę w stronę klamki, gdy słyszysz odgłos otwieranych drzwi, jak mniemasz od łazienki.

Zamierasz w pół kroku, zaciskasz powieki i krzywisz się niemiłosiernie, starając powstrzymać cisnące się na usta „kurwa”. Wzdychasz, prostujesz sylwetkę i odwracasz się twarzą do osoby, z którą nie masz pojęcia, jak się tu znalazłaś.

To co widzisz sprawia, że masz ochotę jęknąć. Idealnie wyrzeźbione ciało, po którym spływają jeszcze krople wody, odziane jedynie w zawinięty na biodrach ręcznik, twarz z mocno zarysowaną szczęką i oczy, a właściwie chciałoby się rzec, oceany oczu, ze względu na ich intensywnie niebieski kolor.

- Dokąd to? - I cholera ten głos! Głęboki, przyprawiający o dreszcze.

Czujesz, że twoje policzki pokrywają się szkarłatem, gdy do głowy przychodzi ci myśl, że cokolwiek się wczoraj działo, jedyne czego możesz żałować, to to, że tego nie pamiętasz.

Ignorujesz jego pytanie a w zamian zadajesz kolejne:

- Kim jesteś?

- Twoim aniołem stróżem. - Prycha i patrzy na ciebie sceptycznie, a w jego głosie brzmi ledwie zauważalna nuta ironii.

Patrzysz na niego, zupełnie nic nie rozumiejąc.

- No wiesz, wczoraj nie wyglądałaś mi na taką, która to... hmmm – chrząka nieco zakłopotany, nie wiedząc jak za pomocą eufemizmu powiedzieć, że nie wyglądałaś jak dziwka. W locie pojęłaś o co mu chodziło, zważywszy na to, co zapamiętałaś jako ostatnie i twoje wczorajsze zachowanie.

- Twierdzisz więc, że zabrałeś mnie tutaj, bo chciałeś przez moment zgrywać rycerzyka i wcale mnie nie wykorzystałeś?

- Auć! - Przykłada dłoń do klatki piersiowej i masuje mostek, zupełnie jakby twoje słowa naprawdę go zraniły. Z trudem odrywasz wzrok od jego wyrzeźbionego torsu, do którego wcześniej nie przyłożyłabyś większej wagi. Nie interesowali cię mężczyźni, nawet przelotne romanse. W teatrze otaczało cię grono równie wysportowanych mężczyzn. Tak było jednak wcześniej, gdy największa miłością twojego życia był taniec. Teraz jednak wszystko uległo zmianie. - Nie kręci mnie spanie z naćpanymi laskami. Wolę, gdy pamiętają spędzoną ze mną noc. - Na jego usta wypływa pełen zadowolenia, nieco lubieżny uśmiech.

- Nie byłam naćpana. - Szepczesz, wciąż oszołomiona tym co usłyszałaś. Musisz przyznać, że nieco uraziły cię jego słowa.

- Taaa. - Nie dowierza. - Musiałaś coś wziąć. Nikt ci przecież niczego nie dosypał.

Twoje usta otwierają się wbrew twojej woli. Dociera do ciebie powaga sytuacji i to co mogło się wczoraj stać. Twój rozmówca nieco się peszy bezradnie drapie po głowie. Chyba uświadomił sobie, jaką gafę popełnił.

- Masz ochotę na śniadanie? - Nim zdecydowałaś się na odmowę, ten już ciągnie cię za rękę w stronę, jak myślisz, kuchni.

- Więc wyprowadziłeś mnie z klubu, zabrałeś do swojego mieszkania i położyłeś spać, oddając swoje łóżko, dobrowolnie zgadzając się na nocowanie na sofie? - Pytasz, gdzieś w przerwie pomiędzy przeżuwaniem kanapki a piciem kawy.

Mężczyzna, którego imienia nadal nie znasz, wzdycha, nieco zirytowany twoim ciągłym dopytywaniem się o szczegóły wczorajszej nocy. Wiesz, że jesteś nieznośna, ale musisz, po prostu musisz, to wszystko sobie poukładać.

- Dokładnie.

- Dlaczego? - Chyba zbiłaś go z pantałyku, bo przez moment przygląda ci się badawczo, zupełnie jakby szukał odpowiedzi w twoich oczach.

- Nie mam pojęcia. - Marszczy brwi i wstaje od stołu. Zaczyna sprzątać, co uznajesz za znak, że nie ma zamiaru kontynuować tej rozmowy. Odpuszczasz, bo w końcu i ty w ostatnim czasie robisz wszystko to, czego nigdy się po sobie nie spodziewałaś.

- A mogę zapytać, jak masz na imię?

- Andrzej.

- A więc Andrzeju, bardzo ci dziękuję. Gdybym kiedykolwiek mogła się odwdzięczyć... – tu wskazujesz na wizytówkę, uprzednio wyciągniętą z torebki, którą następnie kładziesz na stole. - Miło było cię poznać.

Opuszczasz jego mieszkanie i zaraz za drzwiami wybuchasz panicznym śmiechem, gdy dociera do ciebie, jak to wszystko wyglądało, ile szczęścia miałaś i jak głupio i nieodpowiedzialnie się wczoraj zachowałaś.

Nie mam pojęcia jakie oczy ma Andrzej ;o

Bez-na-dziej-nie!